ölümden korkmak

ne ölümden korkmak ayıp ne de düşünmek ölümü. (bkz: karlı kayın ormanı)

(bkz: ölüm güzel şey)

bu aralar yaşadığım duygu

aq yıllardır okuyoruz daha hayati yaşamdan tabi ölmek istemem

2016 yılının özeti

ölümden değil de, sıratı geçip yanına gelememekten korkuyorum.

bir insanın ölümden korkmaması için öteki dünyaya çalışmış olması gerek. ölüm korkusunun sebebi yaptıklarımızdan çekileceğimiz sorgudur.

ölümden korkmak geri giden zamanı getiremeyen insanın pişmanlığıdır

korkmam gerketigi halde korkmadığım (bkz: allah affetsin)

biz de insaniz biz de korkuyoruz

gercekten korkuyodum bugün ki haberi de görene kadar o kadar can gitmiş ben gitsem ne olur

arkamızdan güzel sözler söyletebileceksek eğer korkmanın bir anlamı yok.

ölümden korkmuyorum da bu canım vatanıma istediğim gibi hizmet edemeden gelecek ölümden korkuyorum

imansizlarin işidir dogum ne kadar iyi bir seyse olumde o kadar iyi bir seydir ha şunuda soyluyim "ölüm bi son deil başlangictir"

türk milletine göre değildir

ölüm değilde ölümden sonrasından korkar insan,sevdiklerini arkasında gözüyaşlı bırakmaktan korkar

ölümden herkes korkar. nefis bu. güvenmiyoruz bu dünyada yaptıklarımıza. ben güvenemiyorum yani. hz. muhammed cennete gideceği garantilenmiş iken yine de sabahlara kadar ibadet edip tövbe ediyor. bense allah'a emanet. şeytan yanıma bile uğramıyor yapacağım iyilikten alıkoymak için beni. evet ölümden korkuyorum bile bile yaşıyorum cehennemi. ateşe her baktığımda "buna dayanamıyorum ben ölsem ne olacak?" diyebiliyorum. çok şükür şuana kadar hiç yakınımı kaybetmedim. kaybettiklerim ise ben doğmadan ölmüşler acılarını yaşamadım. eksikliklerini sormayın ama. sadece bir resmini gördüğüm dedemi özlüyorum fazlasıyla. ölüm karşımda. mezarlık yani. balkona her çıktığımda dedemin mezarını görebiliyorum. kışın ağaçların yaprakları dökülünce ölümün sessiz çığlığını daha çok duyuyorum. o soğuk boşluğu sürekli karşımda ölümün. mezarlığa bayramdan bayrama giderim ama. bayram arifesinde ailecek gideriz yani. kalabalık olur mezarlık. yavaşça çekiliriz dedemin mezarının başına sonra. dedemin mezarı küçük mezarlıkta. çok kimse olmaz, her gittiğimde belirli kişiler olur. dedeme "ben geldim dede en tatlı torunun nisyan." derim içimden. bilirim hisseder ve mutlu olur. kuran okurum dedeme diğer akrabalarımızın mezarlarına bakmam bile. sadece dedemin mezarının başına oturur yalnızca ona okurum. sonra tatlı bir rüzgar eser yapraklar hışırdar. dedem o esen rüzgarla sarılır bana, hışırdayan yapraklar dedemin beni sevdiğini fısıldar kulağıma. ben öyle olsun isterim yani. dedemle iletişimimi hiç kesmem bazen balkondan da selam veririm ona. şuan fark ettim ben bir ölüyle ve ölümle arkadaş olmuşum. ölüden değil ama ölüm adlı arkadaşımdan korkuyorum. ölümün beni dedemin yanına çekmesinden korkuyorum. dedemle uyurken başımda insanların ağlamasından korkuyorum. ölmek istemiyorum.

ne bu tarafı dolu dizgin yasayabildim ne de diger tarafa hazırlık yapabildim.böyle biriyken neden korkmayayım ölümden

kendi ölümümden değil de değer verdiklerimin ölümünü görmekten çok korkuyorum

tek korkmamın nedeni seveceklerimi kaybetmem

"insan öleceğini bile bile nasıl yaşar? ya çıldırır ya öleceğini unutur..." haklı demiş nazım abimiz.

uzdugu cok kisi vardir.net.

en acı tarafı geri dönüşü olmaması. örneğin şuan bir kıza aşığım ama o emniyette bomba istihbaratı alan ankarada kızılayda her gün o durakta bekliyor. ölürsem yasımı tutma dedi. o ölmeden defalarca öldüm, ağlama dedi daha bişi olmadan sadece korkusuyla durmadı gözümün yaşı. belki de evde babasını bekleyen bir çocuğum ne oldğunu anlamıyorum ama kasvetleniyorum babamın tavırlarından rahatsız oluyor minik kalbim. belki de bir anneyim, çocuğumun kılına zarar gelirse ölürüm ama cesedinin tanınmaz hale gelmsine korkuyorum. insanım insan. nolur yaşatmayın bana artık bu korkuları kaldırmayın gece kabuslarla, geleceğimden endişe ederken bi de sevdiklerimin canımın korkusunu yaşatmayın bana.

ölüm değil de benden sonra kalanlar napıcak düşüncesi. sana her şeyden çok ihtiyacı olduğunu bildiğin bi aileyi ortada bırakma düşüncesi. bana birşey olursa kim babamla ilgilenecek kim hastanede başında bekleyecek kim ilaçlarını eksiksiz verecek düşüncesi. zor durum ne diyeyim.

ölümden değil sevdiklerinizi arkada bırakmaktan korkarsınız

kimseyi kaybetmedigimdendir belki bilmiyorum ama ölmek kelimesi benim icin korkunç degil bir gün ölücez zaten bugün veya 10 yıl sonra beni korkutan erken ölürsem ailemin cok üzülmesi

şimdi ölmek istemem bir kalbi sarmadan, aşkı tatmadan daha, onla sarhoş olmadan, hiç sevişmeden daha.. şimdi ölmek istemem daha hiç gülmeden, (bkz: teoman - çoban yıldızı)

korkma sarp kardeş ölüm bahardır (bkz: içerdema)

ölümden korkan insanın kaybetmeye korktuğu bir şeyleri vardır.

daha değer verdiği birini kaybetmemiştir. umarım hiçbiriniz ölümü sevmezsiniz. .

korkunun ecele faydası yok, o toprak altı illa ziyaret edilecek.

kendi ölümümden değil de sevdiklerimin ölümünden korkarım. düşünmesi bile acı verirken gerçekleşmesi allahım korusun.

ecel gelip kapımı çalarsa ansızın, ayrılık ölümden zormuş. sözleri geliyor aklıma. (bkz: azer bülbül)

korkmamak gerekiyor, bunu biliyorum ama korkuyorum. bu dünyaya daldığımı ve öbür tarafta nelerin beni beklediğini bilmediğim için, bu tarafa daha hiçbir şey bırakamadığım için, kendimden emin olamadığım için, sevdiklerimi düşündüğüm için korkuyorum... yollar tamamen buz, otobüs kayıyor. araba gaza basıldığı için değil, kaydığı için ilerliyor. daha doğrusu sürünüyor. inşallah kazasız belasız varırız evlerimize.

ölümden korkmuyorum ve sonrasındaki cezadanda sadece arkamda kalacak insanları üzülmelerinden korkuyorum

ölümden korkuyorum evet ama daha çok zamaninj bilmemek korkutuyor. tam çıkıyorum evden diyorum ya donemezsem eve ölüm haberim giderse babam dayanamaz kardesimden sonra bana dayanamaz. yarım kalacak herşey okuduğum kitap hayallerim yapamadiklarim.kardeslerim ne yapar ya yigenlerim en çok havuç kafa ağlar bensiz uyumaz ki o korkar. sırf arkamda birakacaklarim için korkuyorum aslında. kimsenin benim yüzümden acı çekmesine dayanamam.allahim sen ölümün bile hayırlısını ver.

ölümü seviyorum. ölümden söz etmeyi, onu hayatımın başına, ortasına, en kör noktasına koymayı seviyorum. öleceğimi söylemekten hiç korkmuyorum buna çok ama çok alışkın ruhum artık. yaşamayı sevdiğim kadar seviyorum en az ölümü. ne kadar az hatırlıyoruz ölümü ve ne kadar korkuyoruz ondan bahsetmekten hiç kendimize yakıştıramıyoruz, konduramıyoruz oysa bir gün herkese tek yakışacak şey ölümdür. korkmamak ve güzel yaşamak gerek. " insan nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl ölürse öyle dirilir."

biraz olsun korkmuyorum. kimsenin imanı tam değil. benim de. sadece, şu geçici dünyada olan haksızlıkları çekeceğime ebedi olan yerde çekerim hatam varsa cezasını. benim tek korkum ailemden birisi benden önce ölürse diye. küçüklükten beri değişmeyen tek duam bu. bütün aile ayrı yerlerde de olsak aynı anda ölelim. inşallah da öyle olur.

aslında hem korkuyorum hem de mutlu oluyorum bir yandan.ikisinin de sebebi dini inancım.allah bilir tabi yanlış konuşmak istemem ama büyük ihtimalle cehenneme gideceğim,bir de kabir azabı var en çok ondan korkuyorum tabi.mutlu olmamın sebebi de bana yapılan hiçbir şey cezasız kalmayacak,bu dünyada kimseye hakkımı helal etmiyorum.öbür tarafta belki işim düşer diye.çünkü eğer o bana etmezse bende ona etmem niye edeyim

ölümden değil de tabuta girmekten veya toprak altına girmekten yalnız kalmaktan korkuyorum ve üzerine toprak atılıyor sonra yavaşça çürüyorsun yılanlar böcekler seni kemiriyor,beni korkutan tek şey bu.

teslim olana dek bizi kovalamaya devam edecek..

ya ölmek sorun değil de, arkada kalanlar sıkıntı. üzülmelerini istemem.

ölümden korkmamak daha korkunç bence

Ben çok korkuyorum. yani tabii ölümün iyisi olmaz ama deprem, virüs, kadın cinayetleri... bunları gördükçe yaşadıkça daha fazla korkmaya başladım. virüs ilk çıktığında Çin'deki videoları izlerdik, bi anda düşüp ölen insanları falan. aşırı korkmuştum. ilk vaka açıklandığında ağladım hüngür hüngür. çünkü annem rahatsız, çok riskli grupta. hala bu yüzden çok dikkat ediyoruz. bahsettiğim videolardaki gibi olmadı burda ama yine de her gün binlerce insanın hayatını kaybettiği bi virüsle uğraşıyoruz. ve hala maske takan, dikkat eden sayısı çok az. diğer yandan deprem. ya o 45-50 saniyede yaşadığım korkuyu anlatamam size. annem yürüyemiyor, yani çıkacak olsak nasıl çıkacağız? sarıldık kaldık öyle. onlarca insan hayatını kaybetti. insanların para uğruna yaptığı o iğrenç binalar yüzünden aileler dağıldı. ufacık bebekler gitti. e bi de kadın cinayetleri. dümdüz yani markete gitmek için bile çıksak manyağın biri gelip öldürebilir. tabii bunu kadın cinayetleri ile sınırlamak da yanlış. insanlar çıldırdı artık. bu işin cinsiyeti de kalmadı. ölüyoruz lan sürekli. sevdiğimiz insanlara daha fazla sarılmamız lazım. üzmemek, kırmamak lazım. ölüm var.

ölümden değilde, nasıl öleceğini bilmemek korkutur